“Βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί και σταματάει ο νους του”…

Νομίζω ότι οι στίχοι αυτοί ήρθαν στη σκέψη όλων μας όσοι παρακολουθήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Ι.Α.Μ.Υ. την εκδήλωση με την ομιλία του κ. Θεοδώρου Κοντάρα φιλολόγου και συγγραφέα. Ο ομιλητής αποδείχθηκε άριστος γνώστης του θέματός του “Αϊβαλί και Μοσχονήσια, δύο λαμπρές πολιτείες της πονεμένης Ρωμιοσύνης”.

Θα τον αδικήσω όμως εάν σταματήσω εδώ. Ο κ. Κοντάρας, δεν γνώριζε απλώς το θέμα του. Το ζούσε! Οι γνώσεις του ήταν γνώσεις ζωής, θα λέγαμε βιωματικές, ακόμα κι όταν μας μιλούσε για μορφές αϊβαλιωτών του 16ου ή του 17ου αιώνα. Είμαι βέβαιος ότι μάγεψε όλο το ακροατήριο.

Θα ήθελα να σταθώ λιγάκι στο λόγο του, που δεν αρκέστηκε απλώς να καυτηριάσει τις ωμότητες και τις βαρβαρότητες των γειτόνων μας (και έγιναν πολλές τέτοιες), αλλά προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω, έδειξε ανοικτή σκέψη και επαίνεσε τα όσα σωστά βήματα έχουν κάνει οι Τούρκοι προς την συντήρηση των μνημείων μας (μην ξεχνάμε ότι τα μνημεία της περιοχής είναι ελληνικά) κ.λ.π. δείχνοντάς μας έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν της στείρας μισαλλοδοξίας.

Το μικρό εκκλησάκι του Λαζάρου

  Το περασμένο Σάββατο, ξύπνησα πρωί και πήρα το δρόμο προς το Καμίνι για να φτάσω στο μικρό εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον φίλο του Χριστού, τον Λάζαρο, και ανήκει στην υδραϊκή οικογένεια Γούναρη.

Ο καιρός ήταν υπέροχος, μια ολόλαμπρη ανοιξιάτικη μέρα που μας επέτρεψε να καθίσουμε στον μικρό προαύλιο χώρο και να παρακολουθήσουμε την όμορφη Θ. Λειτουργία με τον Όρθρο και την Αρτοκλασία. Πολλοί γνωστοί και φίλοι τίμησαν με την παρουσία τους τον κ. Στάθη και την οικογένειά του, οι οποίοι άριστα φροντίζουν  και τιμούν τα δύο μικρά εξωκκλησάκια (μαζί με του Αγ. Λαζάρου είναι και ένα αφιερωμένο στον Αϊ Γιάννη).

Τη Θ. Λειτουργία ετέλεσε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος π. Ακίνδυνος με τον νεαρό Διάκονο π. Θεόδωρο.

Πλούσια ήταν και τα κεράσματα που προσφέρθηκαν απλόχερα μετά την Λειτουργία (νηστίσιμα λόγω της περιόδου, αλλά ιδιαιτέρως νόστιμα) τα οποία επιμελείται “παραδοσιακά” η κα Γούναρη.

Χρόνια πολλά! Να είμαστε όλοι καλά να συνεορτάσουμε και του χρόνου!

 

25η Μαρτίου στην Ύδρα

Με πλήθος κόσμου, με την παρουσία του ιερού κλήρου του νησιού, των αρχών και βέβαια όλων των σχολείων της Ύδρας, γιορτάστηκε και εφέτος η Εθνική μας Εορτή. Πριν σας δώσω μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες από την δοξολογία, την κατάθεση στεφάνου, τις ομιλίες και την παρέλαση, θα ήθελα να πω εδώ, ότι στην Ύδρα τιμάται ιδιαιτέρως η εορτή της 25ης Μαρτίου, διότι η Ύδρα ολόκληρη είναι η ζωντανή ιστορία του κατά θάλασσαν εθνικο-απελευθερωτικού μας αγώνα. 

Το Ι.Α.Μ.Υ. ανοίγει την νέα σεζόν…

Με την ομιλία του φιλολόγου –συγγραφέα κ. Θεοδώρου Κοντάρα “Αϊβαλί καί Μοσχονήσια  δύο λαμπρές πολιτείες της πονεμένης Ρωμιοσύνης”, ανοίγει το Ιστορικό Αρχείο Μουσείο Ύδρας την νέα σεζόν.

Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 27η Μαρτίου στις 7.30 μ.μ. και θα συνοδεύεται από προβολή σπάνιου φωτογραφικού υλικού.

Εύχομαι καλή αρχή στην κα Ντίνα Αδαμοπούλου Διευθύντρια του Ι.Α.Μ.Υ. και είμαι βέβαιος, πως και φέτος (όπως κάθε καλοκαίρι) θα κοσμήσει την Ύδρα μας με υπέροχες εκδηλώσεις.

Μια “Πολύτιμη” Υδραία Κυρία

Πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε στην εφημερίδα VETO ένα αρθράκι για την Υδραία κυρία Πολυτίμη Καλφοπούλου σύζυγο του αειμνήστου γυναικολόγου Παν. Καλφόπουλου. Και όσοι βιαστείτε να υποθέσετε ότι το άρθρο αναφέρονταν σε κάποια κοσμική εκδήλωση, σας προλαβαίνω, λέγοντάς σας ότι το άρθρο αφορούσε την καθημερινή δωρεάν προσφορά εργασίας της κας Πολυτίμης στο Δημοτικό Φαρμακείο του Δήμου Αθηναίων. Το ίδιο το κτίριο μάλιστα είναι δωρεά του αειμνήστου συζύγου της προς τον Δήμο.

Η κα Πολυτίμη, συνταξιούχος φαρμακοποιός, κατεβαίνει καθημερινά στο κέντρο της πρωτεύουσας, κοντά στη Βαρβάκειο αγορά, όπου βρίσκεται το Δημοτικό Ιατρείο και από τις 9 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες της,  βοηθώντας αστέγους και γενικότερα απόρους συνανθρώπους μας που δικαιούνται φαρμακευτική περίθαλψη.

Όταν οι Υδραίες Κυρίες τιμούν την αρχοντική καταγωγή τους, τότε τα λόγια περιττεύουν… Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην κα Πολυτίμη Καλφοπούλου που μας βοηθά να κρατάμε ψηλά την σημαία της Ύδρας!

Ο… τίμιος Μπουρλοτιέρης

Με χαρά- ομολογώ- είδα να δημοσιεύεται στο καινούργιο τεύχος του περιοδικού “Μπουρλοτιέρης” ένα άρθρο του blog, και συγκεκριμένα, αυτό για τον Αγιασμό του Αστυνομικού Τμήματος.

Με χαροποίησε ιδιαιτέρως η τιμιότητα που έχει ο συντάκτης του περιοδικού και αναγράφει την πηγή του. Μπράβο παιδιά! Ελπίζω να γίνετε παράδειγμα και για μερικούς άλλους, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παίρνουν έτοιμα κείμενα και  φωτογραφίες και να τα δημοσιεύουν για να γεμίσουν τις σελίδες τους, χωρίς να αναφέρουν πουθενά την πηγή τους... 

Τα καινούργια μας φανάρια αναμμένα και άλλα… διασκεδαστικά

Όπως σας είχα υποσχεθεί “ανεβάζω” εδώ μια φωτογραφία από τα καινούργια φανάρια του λιμανιού το βράδυ, όταν ανάβουν.

Με την ευκαιρία όμως αυτή, επιτρέψτε μου να γράψω εδώ και δυό λόγια πίκρας, ακριβώς έτσι όπως την εισπράττω, εξ αιτίας της αντίδρασης που προκάλεσε το προηγούμενο σχόλιό μου για αυτά τα περιβόητα φανάρια.

Ορισμένοι προσκείμενοι στην διοικούσα παράταξη, θεώρησαν το σχόλιό μου κακό επειδή έγραψα για ασάφειες στην ανακοίνωση του Δήμου. Κι όμως, η ανακοίνωση είχε σκοτεινά σημεία, διότι 1) ενώ μας ανέφερε με ιδιαίτερες λεπτομέρειες πολλά στοιχεία της διαδικασίας, μόλις που έθιγε το ζήτημα της προμήθειας από την επιτροπή για το περιβάλλον τους πρώτους μήνες  του 2007, διότι προφανώς αυτό έγινε επί της δημαρχίας του αντίπαλου δέους και 2) η ανακοίνωση του Δήμου δεν μας λέει τί έγινε στα 2 χρόνια που πέρασαν από την αρχική απόφαση αλλαγής των φανών μέχρι την απόφαση της επιτροπής;  Που οφείλεται η συγκεκριμένη αβελτηρία;

Πιο περίεργη όμως είναι η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θεώρησε υποχρέωσή της να με “μαλώσει” (εν είδη νέου κηδεμόνα που μου κουβαλήθηκε…απρόσκλητος). Μα καλά, την αντίδραση της διοικούσας παράταξης την καταλαβαίνω, γιατί στο κάτω- κάτω της γραφής, τους έψεξα για ασάφειες.

Η αντιπολίτευση όμως, ή δεν ξέρει να διαβάζει, ή θεωρεί ότι λόγο ύπαρξης έχουν μόνον όσοι υποστηρίζουν με στεντόρεια φωνή τις απόψεις της. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλλον θα επιθυμούσαν να βγω και να φωνάζω ότι τα φανάρια του λιμανιού είναι έργο δικό τους. Αλλά όπως, πολύ ωραία, λέει και κάποιος φίλος μου Υδραίος επαγγελματίας, “ Δηλαδή γιατί τσακώνονται μεταξύ τους; Αυτοί τα πλήρωσαν;”

Δεν νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθώ άλλο με το θέμα των φαναριών μας.

Πριν κλείσω αυτό το post, σας παρακαλώ ρίξτε πάλι μια ματιά στις φωτογραφίες (τις τράβηξα την προηγούμενη Παρασκευή γύρω στις 19.30). Εκτός από τα περιβόητα φανάρια βλέπετε μήπως και κανέναν άνθρωπο; Γιατί εγώ δεν βλέπω. Ούτε Ψυχή… Νέκρα…  Μήπως να βάλω δίπλα- δίπλα φωτογραφίες της Αίγινας του Πόρου ή έστω και των Σπετσών για να εμπεδώσουμε  την διαφορά;

Μήπως τελικά, όλοι αυτοί θα έπρεπε να ασχοληθούν λιγάκι, με τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα του Νησιού, αντί να αναλώνονται στην…πατρότητα  αυτών διακοσμητικών φανοστατών με το κιτρινισμένο φώς τους;