Άγιοι Κωνσταντίνος & Ελένη

Η Ύδρα, λοιπόν, έχει μια παραξενιά, όπως και σχεδόν όλα τα παραδοσιακά νησιά μας. Δηλαδή, εκεί που περιδιαβαίνεις μέσα στα στενά της σοκάκια, ξαφνικά ακούς ψαλμωδίες… Και ψάχνεις-ψάχνεις για την εκκλησιά, αλλά πού να την βρείς. Γιατί εδώ στην Ύδρα, οι εκκλησιές είναι αγκαλιασμένες με τα σπίτια μας, βρίσκονται μέσα στα σπίτια μας. Οι εκκλησιές μας είναι μέρος της ζωής μας.

Έτσι κ’ εχθές εκεί που περπατούσα, άκουσα ύμνους και στρίβοντας σε ένα μικρό-στενό δρομάκι, βρέθηκα μπροστά στην εκκλησιά των Αγίων Κων/νου & Ελένης που γιόρταζε. Δείτε τις φωτογραφίες και πείτε μου αλήθεια, δεν είναι όμορφη η ζωή στην Ύδρα;

 

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος…

Χθές, Τετάρτη, ξεκίνησα πρωί-πρωί μαζί με τον Διάκο τον π. Θεόδωρο  και φτάσαμε στην “Ανάσταση”στο Καμίνι. Η Ανάσταση είναι ένας μικρός κοιμητηριακός Ναός που βρίσκεται στο νεκροταφείο του Καμινιού. Βρίσκονταν ήδη εκεί ο π. Ακίνδυνος που είχε φτάσει με ζώο και ο εκκλησάρχης (ο φροντιστής του Ναού και του νεκροταφείου) ο κ. Γιώργος Πετροπετσιώτης. Σ’ αυτό λοιπόν το μικρό και περιποιημένο εκκλησάκι της Ανάστασης γιορτάσαμε την “Απόδοση της ακολουθίας του Πάσχα”. Οι ευσεβείς κάτοικοι του Καμινιού γέμισαν σιγά-σιγά τις καρέκλες και τα στασίδια, αλλά και έξω στα πεζούλια της εκκλησιάς και παντού, αντηχούσε το “Χριστός Ανέστη”. Στο τέλος της Λειτουργίας (σύμφωνα με παλαιό έθιμο), οι ιερείς και οι πιστοί, κρατώντας την εικόνα της Αναστάσεως, έκαναν μικρή λιτανεία, ανάμεσα στα μνήματα. Κι ήταν πολύ συγκινητικό, και συνάμα τόσο “ορθόδοξο”, να βλέπεις εκείνες τις κυρίες να φροντίζουν τον τάφο του ανθρώπου τους, για να περάσει ο Αναστημένος Χριστός. Ίσως έχω ξαναγράψει, ότι πολλές φορές εδώ στη μικρή Ύδρα ζω μιαν Ελλάδα τόσο διαφορετική από αυτή των πόλεων… Είναι οι στιγμές, οι σκηνές και οι καταστάσεις των απλών ανθρώπων που διάβαζα μικρός στα κείμενα των δύο Αλεξάνδρων, των Διοσκούρων της ελληνικής πεζογραφίας, του Παπαδιαμάντη και του Μωραϊτίδη.