Νομίζω ότι οι στίχοι αυτοί ήρθαν στη σκέψη όλων μας όσοι παρακολουθήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Ι.Α.Μ.Υ. την εκδήλωση με την ομιλία του κ. Θεοδώρου Κοντάρα φιλολόγου και συγγραφέα. Ο ομιλητής αποδείχθηκε άριστος γνώστης του θέματός του “Αϊβαλί και Μοσχονήσια, δύο λαμπρές πολιτείες της πονεμένης Ρωμιοσύνης”.
Θα τον αδικήσω όμως εάν σταματήσω εδώ. Ο κ. Κοντάρας, δεν γνώριζε απλώς το θέμα του. Το ζούσε! Οι γνώσεις του ήταν γνώσεις ζωής, θα λέγαμε βιωματικές, ακόμα κι όταν μας μιλούσε για μορφές αϊβαλιωτών του 16ου ή του 17ου αιώνα. Είμαι βέβαιος ότι μάγεψε όλο το ακροατήριο.
Θα ήθελα να σταθώ λιγάκι στο λόγο του, που δεν αρκέστηκε απλώς να καυτηριάσει τις ωμότητες και τις βαρβαρότητες των γειτόνων μας (και έγιναν πολλές τέτοιες), αλλά προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω, έδειξε ανοικτή σκέψη και επαίνεσε τα όσα σωστά βήματα έχουν κάνει οι Τούρκοι προς την συντήρηση των μνημείων μας (μην ξεχνάμε ότι τα μνημεία της περιοχής είναι ελληνικά) κ.λ.π. δείχνοντάς μας έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν της στείρας μισαλλοδοξίας.
