Όποτε πηγαίνω στον “Αη-Γιάννη” στο Καμίνι, γεμίζει η σκέψη και η ψυχή μου από τις αράδες του Παπαδιαμάντη. Η πανέμορφη Σκιάθος, συναντιέται με την ιδιαίτερη ομορφιά της Ύδρας. Τα τοπία, τα σπίτια, τα σοκάκια και τα καλντερίμια, οι στέγες και τα κεραμίδια γίνονται όλα κοινά και εικόνες όμοιες. Δοξάζω τον Θεό, γιατί έστω και τώρα μου επιτρέπει να βιώσω και να δω, όσα διάβαζα και φανταζόμουν τα χρόνια που ζούσα στην απρόσωπη πρωτεύουσα πόλη.
Η εκκλησία είναι πανέμορφη και ενταγμένη στον μικρό οικισμό του Καμινιού τόσο αρμονικά, ώστε μετά βίας την ξεχωρίζεις, ειδικά αν την κοιτάξεις από την χαμηλή της πλευρά. Ανεβαίνω στον γυναικωνίτη του αη -Γιάννη από την εξωτερική του μικρή σκάλα και βλέπω το εσωτερικό του ναού από ψηλά, κοντά στο ξύλινο ταβάνι, ή κοιτάζω από το χαμηλό του παράθυρο, με θέα τα νοτισμένα κεραμίδια διπλανών σπιτιών και τότε ο χρόνος, με τρόπο μαγικό, γυρνά πίσω, με πάει στα χρόνια του μεγάλου μας πεζογράφου, σε “χειμωνάδες” σε μικρά νησιά, στα απομακρυσμένα και απομονωμένα λιμανάκια τους.
Είναι φορές που η τόση ομορφιά δεν με αφήνει να κάτσω στο στασίδι μου να ακούσω την ακολουθία, τον εσπερινό ή τον όρθρο, μα το σαράκι της φωτογραφίας με τραβά, και τρέχω με μια μηχανή στο χέρι να αποτυπώσω τις εικόνες γύρω μου, τις εικόνες της ψυχής μου. Όμως φευ, αυτές δεν μπαίνουν τόσο εύκολα σε μια “ψηφιακή κάρτα” της φωτογραφικής μηχανής και εγώ πάντα αμετανόητος, μένω να προσπαθώ…
