Πρέπει να ξεκαθαρίσω από την αρχή, πως δεν με πειράζει το γεγονός ότι κάποιος αναδημοσιεύει τις απόψεις μου, εφ’ όσον τηρούνται ορισμένοι κανόνες δεοντολογίας. Από τη στιγμή που αναρτώ τις σκέψεις μου στο διαδίκτυο, γνωρίζω ότι θα τις διαβάσουν πολλοί (ασχέτως εάν συμφωνούν ή διαφωνούν με αυτές). Εξ άλλου γι’ αυτό υπάρχουν τα blog, για να μπορούμε να εκφραζόμαστε ελευθέρως δημοσίως και πάντοτε τηρώντας ορισμένους κανόνες.
Με ενοχλεί όμως, το ότι αυτός που αποφάσισε να με… διαφημίσει, το έκανε χωρίς να με ρωτήσει. Στη “Ζωή στην Ύδρα”, έχουν αναρτηθεί τα τελευταία 3 χρόνια πάνω από 110 αναρτήσεις (για συναυλίες, εκθέσεις, συνεντεύξεις κ.λ.π.). Γιατί λοιπόν, ο αυτόκλητος διαφημιστής μου, δεν αναδημοσίευσε κάποια από όλες εκείνες; Μήπως γιατί δεν εξυπηρετούσαν εύκολα καταστάσεις “καπελώματος”;
Τώρα -θα μου πείτε- μπορεί κάποιος απλώς να συμφώνησε με όσα γράφω και να χάρηκε τόσο πολύ που θέλησε να μοιραστεί τη χαρά του και με τους συντοπίτες του… Τί να πω…Μπορεί… Πάντως έχω την αίσθηση ότι όσο πλησιάζουν οι εκλογικές αναμετρήσεις για την ανάδειξη τοπικών αρχόντων, θα έχουμε και άλλα τέτοια φαινόμενα.
Για να μην σας κουράσω άλλο, θα κλείσω το ζήτημα αυτό, λέγοντας ότι φοβάμαι πως ορισμένοι (ως συνήθως ανώνυμοι) προσπαθούν να εντάξουν την “Ζωή στην Ύδρα” σε καθαρά μικρο-παραταξιακές λογικές και συμφέροντα. Και αυτό δείχνει ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα.
Μακάρι να κάνω λάθος…
