Μέσα σε κλίμα κατάνυξης και με την συμμετοχή του πιστού λαού τελέσθηκε την Παρασκευή το βράδυ η ακολουθία των Χαιρετισμών στις εκκλησίες της Ύδρας. Στον Καθεδρικό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΦΡΑΙΜ.
Γνωρίζουμε όλοι μας την ιστορία της θαυματουργικής επέμβασης της Θεοτόκου κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους, το έτος 626. Αρκετοί ιστορικοί βλέπουν αυτή την επέμβαση της Παναγίας και στην λύση άλλων μεταγενέστερων πολιορκιών της Πόλεως, για παράδειγμα την πολιορκία επί Λέοντος Ισαύρου στα μέσα του 8ου αι.
Αυτό που θα ήθελα όμως να σχολιάσω εδώ δεν είναι τόσο το ιστορικό στοιχείο που περιβάλει τους υπέροχους ύμνους της Εκκλησίας προς τιμή της Παναγιάς μας, αλλά την λυρικότητά τους και την έντονα συναισθηματική μορφή τους. Οι υμνογράφοι μας αναφέρονται στην Υπεραγία Θεοτόκο με εκφράσεις και στίχους που δείχνουν την φυσική σχέση του παιδιού προς την μητέρα του. Βεβαίως δεν αρνούνται την έννοια της “Θεό -τόκου” στο πρόσωπο της Μαρίας, (αντιθέτως εξαίρουν το όλο θεολογικό μυστήριο “η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις, τη παραδόξω σου κυήσει, ενώσασα, και την απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα”), αλλά με κάποιο -θα λέγαμε – σχεδόν ανεπαίσθητο και μυστικό τρόπο, δημιουργούν μέσα από τους στίχους τους ένα σύνδεσμο μάνας –παιδιού “Ω πανύμνητε Μήτερ” και “αλλ᾿ ως του φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι επ᾿ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω”.
Και ναί, η Παναγιά μας είναι η μάνα μας “ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν”. Είναι η ελπίδα μας και η καταφυγή μας “και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον”. Γι’ αυτό το λόγο υπάρχει ο υπέροχος και ισχυρότατος αυτός σύνδεσμος όλων μας, όλων των παιδιών της, μαζί Της. Και όπως όλα τα παιδιά έχουν εμπιστοσύνη στην μητέρα τους, έτσι και εμείς οι χριστιανοί ξέρουμε, δεν πιστεύουμε απλώς, ΞΕΡΟΥΜΕ ότι είναι εκεί για μας.
Ας έχουμε την βοήθειά Της και την προστασία Της στα δύσκολα χρόνια που περνάμε…
